Busreis

10 uur in de bus naar de jungle, wow. Best een grote stap uit mijn comfortzone moet ik zeggen. in mijn eentje naar een compleet vreemd ver land en dan net als je een beetje gesetteld bent weer een stap richting het onzekere nemen. Zittend naast een vreemde Peruaanse man, mijn reisgenoten Jelle en Olaf  in de stoelen voor me. Met de filmmuziek van “call me by your name” op zit ik te bedenken hoe vreselijk spannend ik dit eigenlijk allemaal vind. Want deze reis is niet alleen maar mooie verhaaltjes en mooie foto’s. Het is ook het overwinnen van grote eenzaamheid die ik soms voel, ver weg van mijn 17 jarige nederlandse leven. Ver weg van mijn moeder die ik (wat ik vaak niet toe wil geven) toch heel erg nodig heb. Hoe bang ik ben om ziek te worden, of iets anders naars mee te maken hier. Hoe spannend ik het vind om deze dingen te voelen, met de gedachtes erbij van “maar het is toch super leuk?” En dat is het zeker! hoe vet is het dat ik deze reis (naar peru en mijn eigen innerlijke reis) kan maken! Maar dat betekent niet dat het soms niet ongelofelijk moeilijk is, en dat ik soms heel erg terugverlang naar mijn eigen kikkerlandje.